Δεσμά Αγάπης

Στην αρχή ήταν μόνο το σκοτάδι και το πνεύμα της Δημιουργίας...

- Είναι κανείς εκεί; Αντήχησε μία ψιλή φωνή μέσα στο χάος.
- Υπάρχω εγώ, δε με βλέπεις; Απάντησε μία άλλη, πιο χοντρή.
- Πού είσαι; Ξανακούστηκε η πρώτη φωνή.

Και τότε την είδε...
Όμορφη, κομψή, φινετσάτη, να έρχεται προς την περιοχή του, στριφογυρνώντας με απερίγραπτη χάρη σε ένα τελετουργικό χορό γοητείας που τον μαγνήτιζε.

Και τότε τον είδε...
Να στέκεται σχεδόν ακίνητος, σοβαρός, περιμένοντάς την να πλησιάσει κι άλλο προς το χώρο του, ανεπαίσθητα επιφυλακτικός για την παρουσία της.
Ήταν όμορφος.

Τα λόγια ήταν περιτά. Αντάλλαξαν μόνο λίγες φλογερές ματιές, πριν να πέσουν μαζί σε ένα ξέφρενο και ανεξελεγκτο χορό ζευγαρώματος, ο ένας γύρω από τον άλλον σε ένα μεθυστικό παραλήρημα των αισθήσεων, γύρω γύρω και κοντά, και ακόμα πιο κοντά, με διαρκώς αυξανόμενη ταχύτητα μέχρι που τα χείλη τους σμίξανε σε ένα βαθύ και φλογερό φιλί.

- Με λένε Σ, της είπε τρυφερά.
- Με λένε Α, του απάντησε κλείνοντας του με νόημα το μάτι.

Και τότε τα σώματά τους εξαϋλώθηκαν και έγιναν οι δύο τους φώς, ένα φώς βραχύβιο αλλά εκτυφλωτικό που ήλθε να επισφραγίσει το αποτέλεσμα της αιώνιας και αμετάκλητης ένωσής τους.

Και έπειτα ξαναέγινε σκοτάδι...

Σε ένα υπόγειο εργαστήριο, σούρουπο προς βράδυ, ο μεσόκοπος καθηγητής έδειχνε σε μία μικρή ομάδα σπουδαστών του τις φωτογραφικές πλάκες από ένα πείραμα που του άρεσε να επαναλαμβάνει
κάθε χρόνο:

- Εδώ κύριοι βλέπετε τη σύγκρουση ενός σωματιδίου ύλης, ηλεκτρονίου στο παράδειγμά μας με το ακριβώς αντίθετο σωματίδιο από το χώρο της αντιύλης, δηλαδή με ένα ποζιτρόνιο. Όπως πια
γνωρίζετε καλά, μία τέτοια ένωση έχει σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση και των δύο σωματιδίων με την ταυτόχρονη παραγωγή δύο φωτονίων ακτινοβολίας γάμμα, των οποίων όπως βλέπετε οι πορείες έχουν αποτυπωθεί κι αυτές στη φωτογραφική πλάκα.

Το αποτέλεσμα της παρουσίασης ήταν πάντα το ίδιο, όλα τα χρόνια που ο καθηγητής ασχολείτο με αυτήν. Οι ίδιες τυποποιημένες πλέον ερωτήσεις από κάποιους σπουδαστές και συνήθως η αδιαφορία από τους περισσότερους. Και έπειτα, για άλλη μια φορά οι πόρτες έκλεισαν με το κοπάδι των σπουδαστών επέξω.

Ο καθηγητής βρέθηκε και πάλι μόνος του στη γνώριμη σιωπή του εργαστηρίου του. Σχεδόν
τελετουργικά άπλωσε το χέρι του σε ένα φάκελο, απ'όπου και έβγαλε πολλές παρόμοιες
φωτογραφίες από παλιά πειράματα, αντίστοιχα με εκείνο που είχε κάνει και φέτος.
Με θρησκευτική ευλάβεια άρχισε να τακτοποιεί τις εικόνες πάνω στην επιφάνεια του γραφείου του.
Όταν τελείωσε, βρέθηκε να τις κοιτάζει προσεκτικά και για αρκετή ώρα με τη βοήθεια ενός
μεγεθυντικού φακού κάτω από το φως ενός παλιού πορτατίφ.

- Αν και τα σωματίδια είναι ίδια και εκτοξεύονται με τις ίδιες ακριβώς παραμέτρους, ποτέ μου δε
θα καταλάβω γιατί ο "χορός" τους είναι τόσο διαφορετικός και μοναδικός από φωτογραφία σε φωτογραφία, μονολόγησε απολογητικά.

Μάζεψε τις φωτογραφίες στο φάκελό τους και έκλεισε το φως. Έπειτα πήγε κι αυτός στο σπίτι του, όπως συνήθιζε να κάνει ο κόσμος εκείνη την ώρα.




«Η ζωή μας έχει δείξει ότι η αγάπη δεν είναι να κοιτάνε δύο άνθρωποι ο ένας τον άλλον
αλλά να κοιτάζουν μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.»
~ saint-exupéry