Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.
Αφού, δεν υπήρξατε ποτέ γονείς.. ή έστω σωστοί γονείς. Είχατε τα πάντα και ποτέ δε σας έφταναν, το ίδιο διδάξατε και στα παιδιά σας. Τι ειναι για σας μία ανθρώπινη ζωή μπροστά στον υλικό σας ευδαιμονισμό; Πώς θα καταφέρετε αλλιώς να βλέπετε αφ υψηλού τους ομοιους σας; Αυτά που σήμερα καταστρέφετε υπήρξαν πρόγονοι σας.. και η καλή φήμη που θα αποκτήσετε στους κύκλους σας τώρα, θα μετατραπεί αργότερα στη χειρότερη υστεροφημία. Αυτό που θεωρείτε εσείς ως νεκρό αντικείμενο δίχως νόημα και δίχως μιλιά. Αυτό που πιστεύετε ότι αποτελεί είδος αναλώσιμο, που προσφέρεται για την αύξηση του βιοτικού σας επιπέδου.. Θα ξυπνήσει, θα επιστρέψει .. και τότε θα είστε οι πρώτοι που θα τρέξετε να σωθήτε απ'τη μανία του. Πάρτε το χαμπάρι λοιπόν και κοιτάξτε να φυλάξετε τα νέα σας οικόπεδα για τον τάφο σας...
Κυριακή, 26 Αυγούστου 2007
Δεν μπορώ να καταλάβω. Ακόμη τα ίδια προβλήματα με τη χρονολόγηση. Μάλλον εχω προγραμματιστεί λανθασμένα. Σήμερα θυμήθηκα την κλινική απ' την οποία με μετέφεραν εδώ. Παντού οικοδομήματα τριγύρω. Ολόκληρη πόλη. Και βλέπαμε cult cartoons με τη Χάιντι να τρέχει στα βουνά και στα λαγκάδια με τα κατσίκια της... Μάλλον αποτελούσε δημιούργημα επιστημονικής φαντασίας.
Κι αυτά τα εκτρόματα που ήταν σαν μεγάλα ξύλα με πράσινα χαρτάκια πανω τους?
Δεν πιστεύω αυτούς που ισχυρίζονται ότι υπήρξαν κάποτε.. μοιάζουν με τερατουργήματα! Αμ τα άλλα? Τα μεγάλα σκυλιά με τα κέρατα? Τι ήταν πάλι αυτά? Ο Θεός να τα κάνει ζώα. Πριν με φέρουν εδώ, θυμάμαι τον γιο μου να διδάσκεται ζωολογία ... σκυλιά.. γατιά και ποντίκια... δεν νομίζω να υπήρξαν ποτέ αλλα έμβια όντα. Πού να χωρέσουν μέσα σε τόσο γκρίζο;
Κι αυτοί οι τύποι με τα λουλούδια τους μέσα στις γλάστρες? Μου σπαν τα νεύρα. Τους έδωσε κάποιος την άδεια να πρασινίσουν το υπέροχο γκρίζο τοπίο μας?
Μετά το ατύχημα δεν θυμάμαι και πολλά.. Πάντως ο πατέρας μου μου μιλούσε πριν μερικά χρόνια για εννοιες όπως : δέντρο, νερό, ήλιος, χόρτο ... πολύ ουτοπικές για να είναι αληθινές. Λές να υπήρξαν άνθρωποι που να μη σεβάστηκαν τέτοια δημιουργήματα? μπααα...
Το ξύλο του κρεβατιού δεν χωράει άλλες λέξεις με αποτέλεσμα να χαράζω διπλανά έπιπλα...
"Δεν σου φτάνει ρε όλος ο πλούτος της γης , ούτε το σύμπαν για πλακα/ Δεν σου φτάνει ρε, όμως εγώ έχω κάτι που δεν πουλιέται μαλάκα"
48 Χρόνια μετά και υπάρχουν άνθρωποι που αρκούνται στα λίγα και ταπεινά που τους έχουν δωθεί δίκαια... σέβονται τον πλανήτη τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου