Αλλάζω για να αλλάξει ο κόσμος.

Γειά!

Είμαι ο Rusty, και θα μοιράζομαι αυτό το blog με το Σωκράτη.

Η αλήθεια είναι ότι τελευταία έχουμε κατακλυστεί από αφίσες κομμάτων, κίβδηλες προεκλογικές υποσχέσεις, αρχαίους κομματικούς λόγους σε επανάληψη εκφερόμενους από ακόμα αρχαιότερες πολιτικές 'προσωπικότητες' που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να με κάνουν να αποστραφώ από κάθε μέσο μαζικής (και όχι μόνο) ενημέρωσης.

Ποιά είναι η αλήθεια μέσα στον αχυρώνα της ψευτιάς που στήθηκε στο βωμό της ψηφοθηρίας; Τρείς λέξεις..Όλοι θέλουν λεφτά. Και προκειμένου να τα αποκτήσουν θα πάταγαν και εμένα και εσένα και όλους μας μαζί.
Και κάπου εδώ τίθεται το εξής, πάντα καίριο, ερώτημα:
Πόσα μπορεί να φάει κάποιος; Και πόση ανοχή πρέπει να έχουμε ως λαός στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας;

Δεν χωράει αμφιβολία πως τα πράγματα στην Ελλάδα πάνε απο το κακό στο χειρότερο, ακολουθώντας μια πορεία που θα μπορούσε να ανακοπεί μόνο απο μία συντριπτική πολιτική αλλαγή (δεν αναφέρομαι σε κόμματα γιατί δεν μου αρέσει να πολιτικοποιούμαι, προς το παρόν, τουλάχιστον). Όλα είναι θέμα συλλογικής προσπάθειας και διάθεσης για αλλαγή.


Αλλάζοντας θέμα, πριν κάτι μέρες επισκέφθηκα την Μπιενάλε της Αθήνας Έργα αρκετών καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, φιλοξενούμενα σε μια δυστυχώς μέτρια διοργάνωση (φάγαμε γύρω στα 15' για να βρούμε την είσοδο!).
Ένα από τα έργα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν αυτό το video wall.



Ίσως υπερβολικά απλό αλλα συνάμα τόσο νοηματικά δυνατό. Είναι αλήθεια οτι για να αλλάξει ο κόσμος μας πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Σήμερα ,δυστυχώς, είναι λίγοι αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι για μια αλλαγή στα πιστεύω, στις συνήθειες και στον τρόπο ζωής τους. Παρ'όλα αυτά, μικρές μόνο αλλαγές θα μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο μας. (δείτε εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Greenpeace πάνω σε αυτό το θέμα).


Αυτά για αρχή, το κρεββάτι μου με καλέι!


Rusty