Περι Ιδιοκτησίας

Για την καπιταλιστική ιδιοκτησία [ Πωλ Λαφάργκ ] - (Ιούνης 1903)

Η ατομική ιδιοκτησία μπορεί να υπάρξει μονάχα σ' ένα πρωτόγονο στάδιο της ανθρώπινης ζωής, μιας και εξαιτίας των διαλεκτικής φύσης της είναι ταυτόχρονα το προϊόν της εργατικής δύναμης του παραγωγού της κι επίσης το εργαλείο αναπαραγωγής της. Αυτά τα δύο ποιοτικά χαρακτηριστικά, θεωρούμενα ως σύμφυτα και αξεχώριστα της ατομικής ιδιοκτησίας, έχουν αφήσει τόσο έντονο το στίγμα τους στον ανθρώπινο νου που οι απολογητές του καπιταλισμού θεωρούν ηλιθιωδώς πως η περιουσία είναι η ανταμοιβή του μόχθου. Παρά ταύτα η καπιταλιστική παραγωγή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον όταν η ατομική ιδιοκτησία αποχωρίζεται από τις δύο θεμελιώδεις συνιστώσες της που τη δικαιολογούν. Η ατομική περιουσία είναι ακόμα, πράγματι, αποτέλεσμα του μόχθου, δεν ανήκει όμως πια στους εργάτες που τη δημιουργούν. Τα παραγωγικά μέσα (γη, μηχανήματα, ορυχεία κλπ) δεν αποτελούν ιδιοκτησία των μισθωτών εργατών που τα χρησιμοποιούν αλλά των καπιταλιστών που ούτε τα δημιούργησαν ούτε τα χρησιμοποιούν. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, κατά συνέπεια, δεν εκδηλώνει τις δυο συνιστώσες της ατομικής ιδιοκτησίας. Οι οικονομολόγοι, οι ηθικολόγοι, οι φιλόσοφοι και οι πολιτικοί πασχίζουν να σουλουπώσουν τη διαφορά με δικαιολογίες. Όντες ανίκανοι να προσδώσουν στον καπιταλιστή τον χαρακτήρα παραγωγού, του χαρίζουν την ιδιότητα του επιχειρηματία: Ο πλούτος του είναι λοιπόν αποτέλεσμα συσσώρευσης, θα πούνε. Αλλά, καθώς ο ίδιος δεν συμμετέχει στην εργασία, θα πρέπει λοιπόν να συσσωρεύει από τον μόχθο των άλλων , με άλλα λόγια, να κλέβει από τους εργάτες ένα μέρος από τους καρπούς του μόχθου τους, για να πλουτίσει ο ίδιος. Το επιχείρημα της συσσώρευσης λοιπόν είναι τόσο γελοίο όσο και άβολο, οπότε οι σημαντικότεροι πολιτικοί θα δώσουν γενναιόδωρα στον καπιταλιστή την ιδιότητα του διαχειριστή της εργασίας, του επικεφαλής της επιχείρησης, που μέσα από μια ιδιοφυή συνεργασία με τη μάζα των μισθωτών εργατών, κέρδισε τα πλούτη του. Όμως, απαντούν οι σοσιαλιστές, μιας και αυτές οι αρετές δεν ανήκουν στον καπιταλιστή αλλά στους μάνατζερς και τους τεχνοκράτες του, δεν μπορούν να δικαιολογούν τον δικό του πλουτισμό. Τότε, φτάνοντας στα ακρότατα της εφευρετικής τους διάνοιας, μετασχηματίζουν τις αμφιλεγόμενες αρετές του καπιταλιστή σε μια μεταφυσική οντότητα. Είναι λοιπόν η πιθανότητα, η τυφλή τύχη που τον καθιστά ιδιοκτήτη της περιουσίας. Η εμφάνιση των συνεταιριστικών επιχειρήσεων διαλύει αυτή τη μυθολογία, που τόσο επιμελώς διατηρείται, παρ' όλες τις αποδείξεις περί του αντιθέτου. Ο καπιταλιστής που κατέχει μετοχές μιας επιχείρησης δεν έχει την παραμικρή σχέση με την παραγωγή. Ενδέχεται να αγνοεί πλήρως που διεξάγεται αυτή, ή ποια είναι η μορφή της. Λαμβάνει τα μερίσματά του και αυτό είναι το μόνο που αντιλαμβάνεται. Η συνεταιριστική επιχείρηση σπάει τα τελευταία δεσμά που ενώνουν τον ιδιοκτήτη με την ιδιοκτησία του, αποπροσωποποιεί την ιδιοκτησία. Οι μετοχές μιας συνεταιριστικής επιχείρησης μπορεί να ανήκουν στον έναν, στον άλλον, μπορεί να αλλάζουν χέρια κάθε μέρα στο χρηματιστήριο, τα εργοστάσια όμως συνεχίζουν την παραγωγή σαν να μην αλλάζει τίποτα. Οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις που δημιουργούν ένα είδος συλλογικής ιδιοκτησίας των μετόχων, αποδεικνύουν εν τέλει την απόλυτη αχρηστία της καπιταλιστικής παραγωγής και δείχνουν ξεκάθαρα την παρασιτική φύση της καπιταλιστικής τάξης. Δεν είναι οι κατέχοντες αλλά οι μη-κατέχοντες που αποδεικνύονται χρήσιμοι στο πεδίο της καπιταλιστικής παραγωγής. Η κοινωνική επανάσταση βέβαια θα φροντίσει για την εξάλειψη των καπιταλιστικών παρασίτων.

(το μετεφρασμένο κείμενο του Πωλ Λαφάργκ, γαμπρού του Κ. Μαρξ και συγγραφέα της γνωστής μπροσούρας "Το δικαίωμα στην Τεμπελιά", μας παραχωρήθηκε από το αρχείο των "εκδόσεων για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας)

Το θέμα βέβαια είναι με ποιο τρόπο θα μπορέσει μία κοινωνική επανάσταση να οδηγήσει στην εξάλειψη των καπιταλιστικών παρασίτων. Η δράση και οι απόψεις του καθενός σίγουρα διαφέρουν . Όμως ας μην παραλογιζόμαστε σύντροφοι , το σύστημα πρέπει να καταστραφεί από τις ρίζες του . Και οι ρίζες του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι άλλες από τους ίδιους τους καπιταλιστές και τις επιχειρήσεις που διαχειρίζονται . Στον όρο βέβαια των επιχειρήσεων δεν εντάσσω τους εργαζομένους οι οποίοι γίνονται θύματα εκμετάλλευσης . Η καταστροφή όμως του πλούτου των καπιταλιστών θα εξισορροπήσει την κατάσταση και την τώρα διαφορά μεταξύ εχόντων και μη-εχόντων από την μία , ενώ από την άλλη θα διασφαλίσει την κατάπτωση και καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο μέσω των επιχειρήσεων παρασιτεί πάνω στην εργατική τάξη. Αρκεί βέβαια να μπορέσει ο επαναστάτης να διατηρήσει μελλοντικά αυτή την ισορροπία ( εφαρμόζοντας πλέον στην πράξη την αναρχική θεωρία) .

Σταδιακά , λοιπόν , οι καρδιές των ανθρώπων που ανήκουν σε εκείνες τις τάξεις που υφίστανται την εκμετάλλευση γεμίζουν με μίσος. Και όταν μιλάω για εκμετάλλευση μπορώ να δώσω παραδείγματα. Ο εργαζόμενος 8 ώρες τη μέρα στην nike δεν έχει χρήματα για να αγοράσει ούτε καν immitation nike παπούτσια . Ο χτίστης των μεγαλύτερων οικισμάτων στα οποία πρόκειται να διαμείνουν μεγαλοκαπιταλιστές κατοικεί με την οικογένειά του σε ένα χώρο 30 τετραγωνικών. Ο εργάτης στη ζυθοποιία της amstel δεν έχει χρόνο (ούτε χρήμα φυσικά) για να μπορέσει να πιει μία μπύρα με τους συντρόφους του έξω από το εργοστάσιο. Σε αντίθεση με τους μεγαλοκαπιταλιστές-μετόχους που φορώντας τα ακριβότερα παπούτσια τις αγοράς , πίνουν σαμπάνιες με τους ομοίους τους στις βίλλες τους ενώ ταυτόχρονα πλουτίζουν χωρίς να καταβάλουν τον παραμικρό κόπο.
Όλοι λοιπόν οι εργαζόμενοι οφείλουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους χωρίς απλώς να απαιτούν υψηλότερους μισθούς και χαμηλότερη φορολόγηση. Οφείλουν να καταστρέψουν ό,τι τους καταστρέφει. Οφείλουν να σταθούν ενάντιοι στο καπιταλιστικό σύστημα και να πάρουν πίσω ότι τους ανήκει. Γι'αυτό σύντροφοι , μην περιμένετε κάποια μεταθανάτια τιμωρία των εκμεταλλευτών σας. Καταστρέψτε τώρα ότι σας καταστρέφει.
Σε κάθε γειτονιά υπάρχουν σούπερ μάρκετ με προϊόντα τα οποία σας ανήκουν. Χωρίς να το καταλαβαίνετε.. καταβάλετε κόπο και χρόνο από τη ζωή σας για να παραχθούν αυτά τα προϊόντα τα οποία αργότερα καλείστε να αγοράσετε προκειμένου να επιβιώσετε.

Η κλοπή είναι η αποκατάσταση, η απ-αλλοτρίωση της ιδιοκτησίας. Αντί να κλειστήτε σ'ένα εργοστάσιο που να μοιάζει με φυλακή, αντί να παρακαλάτε γι αυτό που δικαιούστε, προτιμήστε να σταθήτε όρθιοι και να αντιμετωπίσετε τους εχθρούς σας πρόσωπο με πρόσωπο, να κάνω πόλεμο στους πλούσιους, να επιτεθήτε στα καλούδια τους. Καταλαβαίνω βέβαια ότι θα προτιμούσατε να εχετε τους εαυτούς σας κάτω από τους νόμους τους. Να παράγετε, σαν καλοί και υπάκουοι εργάτες, πλούτο σε αντάλλαγμα με έναν ασήμαντο, γελοίο μισθό, και όταν το κορμί σας θα έχει χρησιμοποιηθεί και το μυαλό σας αχρηστευτεί, να σας πετάξουν σε κάποια βρώμικη γωνία του δρόμου. Τότε δεν θα μπαίνατε στον κόπο να αποκαλέσετε τον εαυτό σας «κυνικό κακοποιό» αλλά μάλλον «τίμιο εργαζόμενο». Με πόσο κολακευτική ευγνωμοσύνη θα κρεμούσατε το μικρό μετάλλιο της εργατικότητας στο λαιμό σας. Οι παπάδες υπόσχονται τον παράδεισο στα πρόβατά τους. Αυτοί είναι πολύ πιο συγκεκριμένοι: υπόσχονται απλά μικρά κομματάκια χαρτί.

Θα έπρεπε να ευχαριστήσετε τους αφέντες σας για αυτή την πράξη τους. Αλλά είστε βέβαιοι ότι προτιμάτε να μετατρέψετε τους εαυτούς σας σε ρομπότ .. σε μηχανές ... οι οποίες θα διακατέχονται από την αρετή του σεβασμού απέναντι στην ιδιοκτησία αγνοώντας ουσιαστικά ότι οι μεγαλύτεροι κλέφτες είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ;

Από την άλλη , αυτή η αρετή πλέον γίνεται κτήμα όλο και περισσότερων πολιτών-ανθρώπων μετατρέποντας τους έτσι στους καλύτερους μπάτσους .
Βουτάτε λοιπόν σύντροφοι αλλά και γενικά άνθρωποι ότι σας ανήκει , χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές.

Κληρονομιά του αναρχικού επαναστάτη είναι η έννοια της εξέγερσης, ή της διάδοσης και δημιουργίας εξεγέρσεων για τους σκοπούς της απελευθέρωσης. Αυτό μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά ο μετασχηματισμός (reform) του συστήματος της κυριαρχίας δεν μπορεί να περνιέται για επαναστατικός. Αν και οι περισσότερες δράσεις που πραγματοποιούν οι αναρχικοί θεωρούνται μη-βίαιες, δεν μπορεί να τεθεί περιορισμός στην αντίστασή μας. Ως αναρχικοί, πρέπει να αρνηθούμε απόλυτα κάθε ιδεολογικό ή φιλοσοφικό πρότυπο αντίστασης. Η φυσική αλληλεπίδραση με την εξουσία πρέπει να ξεπεράσει την παθητικότητα και το συμβολικό. Στην πραγματικότητα, πολλοί αναρχικοί αγκαλιάζουν την επαναστατική βία σαν μια αναγκαία αντίδραση στην καταπίεση. Όπου κι αν κοιτάξουμε στο φυσικό κόσμο θα δούμε ότι η αυτό-άμυνα είναι ενστικτώδης. Αυτό δεν μπορεί να ξεπεραστεί με υποθετικά ιδεώδη. Είναι σημαντικό να αμφισβητούμε τους ιδεολογικούς περιορισμούς που προκύπτουν από μια ακραία προνομιούχο θέση. Οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη δεν έχουν την άνεση να αποφασίσουν για την πιο «ορθολογική» απάντηση στην κυριαρχία, και συχνά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν είναι ζήτημα ατομικής προτίμησης ή ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι ζήτημα DO OR DIE. Με αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι ο καθένας είναι αναγκασμένος να εμπλακεί στη βίαιη αντίσταση, παρά μάλλον, να παραδεχτεί ότι υπάρχει, ότι είναι δίκαιη (σε πολλές περιπτώσεις), και δε θα 'πρεπε να καταδικάζεται. Η πολύμορφη επαναστατική βία, είναι μια αναγκαία απάντηση στη θεσμοθετημένη βία του συστήματος, και απαραίτητη για τη συνέχιση της ζωής. Και ναι, θέλουμε να γλύψουμε τις πληγές που μας προκάλεσε αυτό το ταξίδι θανάτου που αποκαλούμε πολιτισμό, αλλά δε θα κλείσουν μέχρι να σταματήσουμε την μόλυνση της καταπίεσης. Όπως πρότεινε ο Franz Fannon, υπάρχει κι ένα είδος κάθαρσης που βαθαίνει τη σύνδεση ανάμεσά μας, στη πράξη της εξέγερσης και τη φυσική αφαίρεση του καταπιεστή μας. Όσο κι αν κάποιοι δε θέλουν να δουν μαζί μας τι υπάρχει στο πάτο της κάνης ενός όπλου, αυτό, δεν παύει να είναι εκεί, κι εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε, αγωνιζόμενοι για την αυτό-άμυνα και την απελευθέρωση.

Ας έρθει η αναρχία...


Σύνδεσμοι:
http://www.geocities.com/anarcores/sabotage.html