Δεν είναι λίγες οι φορές που , στα φθηνά καφενεία – ελεύθερους κοινωνικούς χώρους των διαφόρων στεκιών και καταλήψεων, παρατηρείται έξαρση των αλτρουιστικών ενστίκτων των σπουδαίων ατόμων του αναρχικού χώρου.
Οι νεομυστικιστικές ασκητικές-«ανθρωπιστικές» φρασεολογίες δίνουν και παίρνουν και εξαπολύονται δρυμήτατα «κατηγορώ» απέναντι σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για το ιδιαίτερο συμφέρον του.
Η επανάσταση όμως, αλλά και οποιαδήποτε εξεγερτική δράση είναι πρόβλημα μαθηματικής φύσεως που πρέπει να αναχθεί στην μονάδα.
Το ιδιαίτερο συμφέρον του είναι αυτό που θα οπλίσει τον οποιονδήποτε επαναστάτη (είτε υλικά είτε πνευματικά). Ο αναρχικός επαναστάτης πρέπει να βλέπει το άτομο ως αρχή και τέλος του ευθύγραμμου τμήματος του κοινωνικού συνόλου* .
Το κοινό συμφέρον , λοιπόν , ξεκινά από το ατομικό συμφέρον και όλες οι ενέργειες του αναρχικού επαναστάτη είναι αποτελέσματα του αγιάτρευτου εγωιστικού του συναισθήματος.
Η μόνη κατηγορία που ευσταθεί για τον εγωισμό είναι το γεγονός ότι είναι ολέθριος για το υπάρχον. Το ότι δεν αφιερωνόμαστε στην ευτυχία των άλλων , αλλά στη δικιά μας μέσω του να δείχνουμε στους άλλους τα δεινά τους και τους τρόπους απελευθέρωσής τους από αυτά στρέφεται ενάντια σε οποιοδήποτε «αλλοτρίωμα» (κοινωνικότητα, ηθική, ανθρώπινες δραστηριότητες)
Ο ατομικισμός του επαναστάτη διαφαίνεται και στους τρόπους με τους οποίους –εγωιστικά- διαμορφώνει τους τρόπους δράσης του.
Πάραυτα , ο επαναστατικός ατομικισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον αλλοτριωμένο ατομικισμό (του μικροαστικού φιλανθρωπισμού) . Είναι ανάγκη να κυρηχθεί πόλεμος ενάντια στην υπάρχουσα μορφή αλλοτριωμένου ατομικισμού, η οποία είναι κάτι παραπάνω από ελλιπής (φιλοτομαρισμός και θρησκεία της συσσώρευσης) .
Όπως ακριβώς το κοινό συμφέρον περνάει μέσα από το ατομικό, έτσι και η άρνηση του υπάρχοντος κόσμου περνάει μέσα από την άρνηση του υπάρχοντος ατομικισμού-φιλοτομαρισμού.
Αυτό που τείνουμε να μη συνειδητοποιούμε αμέσως είναι πως η επικρατούσα,στενή και πτωχαίνουσα μορφή του εγωισμού, της αυτοϊκανοποίησης, είναι βαθιά αναμεμειγμένη με το αντίθετο της, με την απάρνηση της αυτοϊκανοποίησης. Επίσης, πως η «απληστία» που κανονικά δοκιμάζουμε και νιώθουμε είναι μια απληστία ριζικά προσμεμειγμένη με την ίδια της την άρνηση, με την πικραμένη αποποίηση' με την απάρνηση της απληστίας που θεμελιώνεται αναγκαστικά στις στενές, περιορισμένες συνθήκες της αυτο-απόλαυσης, που επί του παρόντος είναι διαθέσιμη και, ιδιαίτερα, ήταν στο παρελθόν διαθέσιμη, στις παρελθούσες συνθήκες ακραίας σπάνης, απώλειας και μόχθου. Πιο ειδικά, η μορφή αυτο-απόλαυσης που είναι αποκλεισμένη, η μυστική αυτο-άρνηση που κρύβεται στην καρδιά τουιδιωτικοποιημένου εγωισμού, είναι η απάρνηση όλων των κοινωνικών απολαύσεων, όλων των κοινωνικών ηδονών, των ηδονών της κοινότητας, των από κοινού ηδονών της αυθόρμητης συναναστροφής και εξωστρέφειας, της ζεστασιάς της ανθρώπινης αλληλεγγύης του πλούτου της αυθεντικής γιορταστικότητας, των οργίων των αυθεντικών γιορτών - των ηδονών της συνεύρεσης και της κοινωνικής ικανοποίησης εν γένει. Τα χνάρια όλων αυτών είναι εγκλωβισμένα στα όρια του ολοένα σμικρυνόμενου κύκλου της ιδιωτικής οικογένειας, που η ίδια δεν είναι παρά το πυρηνικό απομεινάρι, το υιοθετημένο από το κεφάλαιο, των παρελθουσών πρωτόγονων κομμουνιστικών κοινωνιών συγγένειας και των «διευρυμένων οικογενειών» - απομεινάρι που δημοσιοποιεί την ύστατη αυτοκριτική του με τα αυξανόμενα ποσοστά διαζυγίων, καθώς μάλιστα το διαζύγιο αναγνωρίζεται και επισήμους χαρακτηρίζεται ως «αποξένωση», ως «απομάκρυνση». Και τούτο ιδιαιτέρως στις «προηγμένες» καπιταλιστικές χώρες, δηλαδή, στις χώρες που έχουν φτάσει στα προχωρημένα στάδια κοινωνικής αποξένωσης.
Η υστέρηση στην οικειοποίηση των νεότερων συνθηκών της «μη σπάνης», της δυνητικής και (ήδη σε κάποιο βαθμό) πραγματικής αφθονίας, είναι το γενικό πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να κατανοηθεί το παρόν ιστορικό στάδιο της «διαλεκτικής του εγωισμού». Η θετική στιγμή του αρχικού «hip» κινήματος (της οποίας οι μετέπειτα «επαγγελματίες χίπις» δεν είναι με καμία έννοια κληρονόμοι) - η όλη λιβιδική ανάδυση που άρχισε στη δεκαετία του εξήντα για να υποχωρήσει αρκετά με την ύφεση που ακολούθησε -είναι κατανοητή εν μέρει ως ξεκίνημα της οικειοποίησης εκείνων των νέων συνθηκών.
«Η απληστία, στην πλήρη της έννοια, είναι η μοναδική δυνατή βάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Οι παρούσες μορφές απληστίας διαλύονται, εντέλει, διότι αποδεικνύονται ελλιπώς άπληστες.
Η ουσία του κομμουνισμού είναι ο εγωισμός, η ουσία του εγωισμού είναι ο κομμουνισμός.»
For Ourselves
Η αντιστροφή της προοπτικής που επιχειρούμε στον εγωισμό, η μεταστροφή μας (detournement) της απληστίας και το σκανδαλώδες αποτέλεσμα, η σκανδαλώδης επενέργεια που έχει και που σκοπεύουμε να έχει, στην επικρατούσα συνείδηση, δεν είναι απλώς ένα τυπικό τέχνασμα, δεν είναι ένα αυθαίρετο λεκτικό παιγνίδι. Οι λέξεις, εξαιτίας ακριβώς των νοημάτων τους, είναι ένα αληθινό μέρος της ιστορίας, της «ιστορικής ύλης» και της ιστορικής διαδικασίας. Το να τις εγκαταλείψεις στους σφετεριστές τους, να επινοήσεις καινούριες λέξεις ή να χρησιμοποιήσεις άλλες λέξεις εξαιτίας της δυσκολίας να ανακτήσεις τις αληθινές, ιστορικές λέξεις, σημαίνει να εγκαταλείπεις το πεδίο στον εχθρό. Είναι μία θεωρητική παραχώρηση, που δεν μπορούμε να ανεχθούμε. Το να κάνουμε μια τέτοια παραχώρηση θα σήμαινε μόνο το να συμβάλουμε στη σύγχυση, σε μία σύγχυση που, εν μέρει, σχηματίζει τη βάση της κατεστημένης τάξης. Η εκ μέρους μας αντιστροφή της προοπτικής, αντιθέτως, προχωρεί στη διαύγαση των ίδιων των όρων της σύγχυσης. Είναι ήδη μια επαναστατική πράξη στο επίπεδο των υποκειμενικών συνθηκών της επανάστασης: η αντεστραμμένη προοπτική - η ανατραπείσα προοπτική - είναι η προοπτική της ίδιας της επανάστασης. Η ιδεολογία είναι ο υπέρτατος απατεώνας. Η αξία χρήσης της ιδεολογίας είναι [σαν] ένα εργαλείο εκμετάλλευσης - ο ιδεολόγος χρησιμοποιεί την ιδεολογία για να σε εξαπατήσει, έτσι ώστε να του επιτρέψεις να θέσει τον εγωισμό του πάνω από τον δικό σου εν ονόματι του αλτρουισμού, της ηθικής και του «γενικού συμφέροντος». Η επανάκτηση εκ μέρους μας της θετικής σημασίας μιας λέξης όπως η «απληστία» ή ο «εγωισμός» - που έχει κεντρικά, παγκόσμια και αμοιβαία συμφωνηθεί να είναι υποτιμητική, μειωτική, από τις δύο ακραίες αναπαραστάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού (από την ιδεολογία του ιδιωτικού καπιταλισμού και από την ιδεολογία του κρατικού καπιταλισμού, που πασχίζουν να εγκλείσουν την ολότητα της πιθανής εναντίον τους αντίθεσης μέσα στον κόσμο τον περιορισμένο εντός της δικής τους ψευδο-αντιπαλότητας, της δικής τους ψευδο-αντίθεσης) μια τέτοια ανάκτηση, λοιπόν, είναι πράξη επαναστατική, διότι εντοπίζει ακριβώς το σημείο της ουσιώδους ενότητας αυτών των ιδεολογιών, το ακριβές σημείο εκκίνησης ενός αληθινά επαναστατικού κινήματος, το οποίο ξεσπώντας εκεί, ταυτόχρονα, πανομοιότυπα και μοναδικά έρχεται σε ρήξη και με τις δύο αυτές ιδεολογίες. Όχι λιγότερο επαναστατική είναι και η εκ μέρους μας απαλλοτρίωση (και χρήση) μιας λέξης όπως ο «κομμουνισμός», διότι πρόκειται για μια «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών». Ο «Ελεύθερος Κόσμος» δεν είναι ελεύθερος, και ο «Κομμουνιστικός Κόσμος» δεν είναι κομμουνιστικός.
«Πρωτ' απ' όλα πρέπει να αποφύγουμε να καθορίσουμε πάλι την "κοινωνία" σαν μια αφαίρεση απέναντι στο άτομο. Το άτομο είναι το κοινωνικό ον. Η ζωή του, ακόμα κι αν δεν εμφανίζεται με την άμεση μορφή κοινοτικές ζωής σε κοινωνία με άλλους, είναι λοιπόν έκφραση και επιβεβαίωση της κοινωνικής ζωής. Η ατομική και η ειδοποιός ζωή του ανθρώπου δεν διαφέρουν, όσο κι αν - πράγμα αναπόφευκτο - ο τρόπος ύπαρξης του ατόμου είναι ένας πιο ιδιαίτερος ή πιο γενικός τρόπος της ζωής του είδους ή η ζωή του είδους είναι μια πιο ιδιαίτερή πιο γενική ατομική ζωή [...] Ο άνθρωπος, στο βαθμό που μπορεί να είναι ιδιαίτερο άτομο - και ακριβώς αυτή του η ιδιαιτερότητα τον κάνει άτομο και πραγματικό ατομικό κοινωνικό ον - είναι και ολότητα, η ιδανική ολότητα, η υποκειμενική ύπαρξη της θεωρημένης και βιωμένης κοινωνίας για τον εαυτό της».
(ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ)
*Η επανάσταση ξεκινάει από εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς. Εμείς είμαστε η αφετηρία της επανάστασης, εμείς είμαστε η ίδια η επανάσταση ( παρ’ όλα αυτά, δεν είμαστε και λήξη της επανάστασης, καθώς η επανάσταση δεν έχει λήξη…) Μοναδικό επαναστατικό υποκείμενο είναι ο εαυτός μας. Επαναστατούμε, όχι αποδεχόμενοι μια επιβαλλόμενη –από τα πάνω- συλλογική ταυτότητα (προλετάριος, μετανάστης κλπ), αλλά αρνούμενοι τους επιβαλλόμενους ρόλους. Επαναστατούμε ως συλλογικότητα ατομικιστών.
Ασύμμετρη Απειλή
Ο ατομικισμός είναι η μόνη ορθή επαναστατική βάση. Μέσω του ατομικισμού θα επιτευχθεί η αναρχική κοινωνία.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ Π. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ , Β. κ N. ΠΑΛΑΙΩΚΟΣΤΑ , Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ , Γ. ΒΟΥΤΣΗ-ΒΟΓΙΑΤΖΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου